نقد بخشی از سخنان دکتر شریعتی در مورد امام حسین
در این پست می خواهیم به نقد دو عبارت مشهور که اولی آن از دکتر شریعتی است در مورد عاشورا بپردازیم.
عبارت اول:
حسین بیشتر از آب، تشنه لبیک بود، افسوس که به جای افکارش زخم‌های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند.
عبارت دوم:
بیایید در ماه محرم
زنجیر نزنیم.اما زنجیر از پای آزاد مردی باز کنیم
سینه نزنیم اما سینه دردمندی را ازغم پاک کنیم
اشک نریزیم.اما اشک از چشم مظلومی بزداییم.
نقد
1ـ اینکه امام حسین(ع) تشنه ی آب خدا ـ نه آب مردم ـ بود، چیز واضحی است. بنی امیه آب خدا را بر حسین بستند نه آبی که را که ملک خودشان بود. این هم که در مراسمات عاشورا به آن اشاره می شود قطعاً بد نیست. بیان واقعیّتی است که خباثت بنی امیّه را نمودار می سازد؛ و اگر اهل درس گرفتن و عبرت گرفتن باشیم، این همان تحریم اقتصادی ظالمانه است؛ که نمونه اش را داریم تجربه می کنیم. پس بشنو که آب را بر حسین بستند و یزید زمانت را بشناس!
امّا اینکه امام حسین(ع) تشنه ی لبیک بود، کذب محض است. امام حسین(ع) نیازی به لبیک مردم نداشت، بلکه مردم محتاج لبیک به او بودند. اگر لبیک می گفتند، چیزی به امام حسین(ع) افزوده نمی شد، حتّی چیزی به دین خدا هم افزوده نمی شد، بلکه خود مردم از لبیک به امام، سود می بردند. لذا امام حسین(ع) منّت کش لبیک مردم نبود، بلکه برعکس، بر آنها منّت می گذاشت که آنها را به سوی خود دعوت می کرد.
«لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی ضَلالٍ مُبین
خداوند بر مؤمنان منّت نهاد هنگامى که در میان آنها، پیامبرى از خودشان برانگیخت؛ که آیات او را بر آنها بخواند، و آنها را پاک کند و کتاب و حکمت بیاموزد؛ هر چند پیش از آن، در گمراهى آشکارى بودند.» (آل عمران:164)
حمایت مردم از انبیاء و ائمه و اولیاء نعمت است برای خود مردم نه برای انبیاء و ائمه و اولیاء. چون خود مردمند که با این حمایتها زنده می شوند به حیات طیّبه؛
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اسْتَجیبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکُمْ لِما یُحْییکُمْ
اى کسانى که ایمان آوردهاید! دعوت خدا و پیامبر را اجابت کنید هنگامى که شما را به سوى چیزى مىخواند که شما را زنده می کند!» (الأنفال:24)
پس گوینده ی سخن اول، اگر چه با بیان زیبایی گفته ولی مزخرف گفته است.
امام حسین(ع) را گدا معرفی کرده است؛ گدای لبیک مردم.
حرف امام حسین(ع) این نبود که بیایید مرا یاری کنید، یا بیایید دین خدا را یاری کنید، بلکه حرفش این بود که بایید تا شما را زنده کنم.
2ـ چرا سینه نزنیم، چرا گریه نکنیم؟ هم سینه می زنیم، هم زنجیر از پای مردی باز می کنیم، هم سینه ی دردمندی را از غم پاک می کنیم، هم اشک از چشم مظلومی پاک می کنیم. مگر این دو مانعة الجمع هستند که یکی را ول کنیم و دیگری بچسبیم؟ ما هر دو را می چسبیم. اصلاً چون اهل سینه زنی و گریه هستیم، درد محرومان برایمان مهمّ شده است.
مردم فلسطین، سنّی اند، امّا کیست که از آنها حمایت می کند، شیعیان سینه زن حسین. چرا کشورهای سنّی از محرمان جهان حمایت نمی کنند؟ چون سینه زنی ندارند؛ چون گریه برای مظلوم کربلا ندارند. برای ما فلسطین و جای دیگر فرقی نمی کند، هر کجا مظلومی باشد اشکش را پاک می کنیم و دستش را می گیریم. چون در سینه زنی و گریه بر حسین، چنین آموخته ایم.
برگرفته شده از وب‌نوشت borhan.blog.ir
